Bij adoptie denken we spontaan aan blanke ouders met buitenlandse kinderen terwijl er een verschuiving is naar steeds meer binnenlandse adopties. Zelf ben ik één van de vele binnenlands geadopteerde volwassenen (in Vlaanderen) tussen 40 en 60 jaar.

Als Belg in België geadopteerd zijn (of als Nederlander en Nederland), zorgt vaak voor een identiteitscrisis vanaf de puberteit.   

"Je bent met je gat in de boter gevallen", of "Je hebt toch een beter leven gekregen" (wat vaak voor buitenlandse adopties gebruikt wordt), is een moeilijk te aanvaarden argument. 

 

De taboes bij de volwassen geadopteerden zijn zeer talrijk, want "Je ziet het niet dus hoeft er niet over gesproken te worden". Maar niets is minder waar. Het is belangrijk dat we onszelf laten zien, dat we uit de kast kunnen en mogen komen als 'geadopteerde'. Graag wil ik het onzichtbare een gezicht geven, het onuitgesprokene uitspreken. 

 

Vanuit mijn eigen leven en mijn werk als integratief psychotherapeut, weet ik hoe moeilijk het is om dit taboe te doorbreken. In de eerste plaats door de existentiële loyaliteit die elke geadopteerde voelt tegenover zijn of haar biologische ouders en de dankbaarheid die wordt gevoeld tegenover de adoptieouders. Deze plicht tot dankbaarheid leidt vaak tot het gevoel van nergens thuis te horen en geen 'grond' te hebben. Je wil eigenlijk graag blij zijn omdat je geadopteerd bent maar je wil ook verdrietig zijn omdat je geadopteerd bent en dat zorgt voor veel verwarring.

De rode draad die ik zie bij vele geadopteerden, is een vorm van eenzaamheid die er van buitenaf is, maar die ook van binnenuit vertrekt. Een soort wisselwerkende afstand. Het is een kaal, koud gevoel van er niet bij te horen. Het is ook een naakt gevoel, alsof je bijna letterlijk de kou op je bloot vel voelt, zonder bescherming.

 

Een zoektocht naar je roots en het achterhalen van het 'echte' verhaal achter de adoptie, geeft niet altijd de voldoening die je ervan verwacht. Het is vaak zinvoller en vervullender om op zoek te gaan naar je authentieke 'innerlijke zelf' en zo thuis te komen in en bij jezelf. Het is ook van groot belang te kunnen en mogen rouwen omwille van het onzichtbare verlies.

 

Op basis van mijn eigen verhaal en mijn weg in het leven, wil ik graag suggesties doen voor therapeuten, opvoeders, hulpverleners, ... in het omgaan met 'geadopteerden'. Vanuit een immens begrip voor het eigene van geadopteerden wil ik graag uiterste voorzichtigheid suggereren bij dit zeer complexe gegeven. In mijn ogen wordt er over adoptie vanuit het perspectief van het kind nog steeds veel te vaag gedaan en daarom hoop ik veel begrip te kunnen creëren voor de unieke complexiteit van geadopteerden.